جدای از ادبیات لمپن و بی ادبانه حاکم بر موسیقی رپ در ایران، اصالت لذت، پوچگرایی، مصرف مشروبات الکلی، استعمال مواد مخدر و روابط لجام گسیخته جنسی در محافل رپرها بیداد می کند! این در حالیست که نه تنها برخورد جدی مسئولین فرهنگی با این رخدادهای ناهنجار را شاهد نیستیم بلکه وزارت ارشاد دولت تدبیر و امید بنا دارد که به خوانندگان رپ، مجوز برای انتشار آلبوم های صوتی و تصویری اعطا کند.
اواخر دهه ۷۰ شمسی بود که گوش های علاقمندان به موسیقی در ایران، میزبان تک آهنگ های موسیقی رپ به زبان پارسی شد. پس از مدتی که موسیقی رپ توانست نام خودش را در ایران مطرح کند، هشدار استادان موسیقی و ادبیات درباره زرد بودن این سبک، راه به جایی نبرد.
اهالی رپ، سرمست از اینکه توانسته بودند عرض اندامی کنند، برای جلب توجه بیشتر، انگاره های اخلاقی و عرفیات رفتاری جامعه را زیر پا گذاشتند و برای رسیدن به شهرت، رو به متن های سخیف، لمپن و حتی مبتذل وجنسی آوردند.
آنها با شکستن حریم های حیا و متانت، تلاش کردند متفاوت بودن خودشان را به رخ بکشند.
